The Aftermath - Part 1

"Ησυχία."

Πάει καιρός από τότε που έκανε τέτοια ησυχία.
Από τότε που ο κόσμος ήταν ακόμα φυσιολογικός.
Παρόλα αυτά, δεν μπορώ να βγάλω αυτούς τους ήχους από το κεφάλι μου.
Ξεκινάει με ένα ουρλιαχτό. Δεν μπορείς να προσδιορίσεις από που προέρχεται.
Στην συνέχεια βήματα. Τους ακούς να τρέχουν. Πάντα τρέχουν.
Ο ήχος γίνεται όλο και πιο δυνατός.
Σχεδόν νιώθεις την καρδιά σου να χορεύει στους ήχους των ποδιών τους.
Μπορείς να ακούσεις τις ανάσες τους. Και όταν σπάσει η πόρτα ή κάποιο παράθυρο, κραυγές αγωνίας και θανάτου.
Πάντα...
Σαν κασέτα που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά...

Πλέον δεν ξέρω τι είναι χειρότερο. Οι ήχοι της απόλυτης φρίκης, που ένας θεός ξέρει πόσους εφιάλτες μας έχουν προκαλέσει, ή το απόλυτο τίποτα; Αυτή η σιωπή με το ανυπόφορο αίσθημα της αναμονής, που αναρωτιέσαι τι και πότε θα συμβεί.
Σε λίγες μέρες, ώρες... λεπτά;
Και δυστυχώς αυτή η μαύρη πραγματικότητα δεν σου αφήνει περιθώρια για αισιόδοξες σκέψεις.
Έχω δει τι μπορούν να σου κάνουν.

"Τι σε κάνεις να πιστεύεις ότι θα παραμείνεις ζωντανός; Είναι θέμα χρόνου να σε βρουν. 
Απλά σκοτώνεις τον εαυτό σου αργά-αργά, κομμάτι-κομμάτι, μέρα με την μέρα. 
Αρχίζεις να τα χάνεις..."

"Όχι."
"Σύνελθε. Σκέψου την αδερφή σου. Δεν θα άφηνες να της συμβεί κάτι.
Δεν θα μπορούσες να αντέξεις κάτι τέτοιο στη συνείδησή σου αν..."

Όχι. Δεν θα συγχωρούσα ποτέ τον εαυτό μου.

Έριξα μια ματιά στην αδερφή μου. Κοιμάται ήσυχη. Ποιος ξέρει τι βλέπει στα όνειρά της...
Το πρόσωπό της ανέκφραστο. Δεν έχει αλλάξει από τότε που μας άφησε ο πατέρας μας.
Μας είχε κλειδώσει στο υπόγειο. Δεν μας είπε γιατί. Παρόλο που προσπαθούσε να φανεί ήρεμος, μπορούσες να διαβάσεις στο πρόσωπό του ότι κάτι επρόκειτο να συμβεί.
Άναψε ένα τσιγάρο και έκατσε έξω στην αυλή.
Ώσπου ήρθαν αυτοί.
Δεν θέλω να θυμάμαι...

Πρέπει κάτι να κάνω. Πρέπει να απασχολήσω το μυαλό μου, έστω για λίγα λεπτά.
Όσο κάθομαι και σκέφτομαι τόσο χειρότερα γίνομαι.

-Επιστρέφω...

Οτιδήποτε θεωρούσα ασήμαντο κάποτε, ξαφνικά απέκτησε αξία. Ένα παλιό περιοδικό, μια εφημερίδα ακόμα και ένα σχολικό βιβλίο.
Όλα είναι διαφορετικά πλέον.

Σχεδόν νύχτωσε. Είμαστε πιο ασφαλείς τη νύχτα. Δεν μπορούν να σε δουν καλά. Μπορείς εύκολα να τους ξεγελάσεις.
Παρόλα αυτά κοιμόμαστε στη σοφίτα. Ποτέ δεν ξέρεις.
Χρειαζόμαστε ξεκούραση. Αύριο είναι η μεγάλη μέρα.
Ακόμα έχω τις αμφιβολίες μου για αυτό που πάμε να κάνουμε. Δεν έχουμε όμως άλλη επιλογή.

Την μισώ τη σοφίτα...

...

Ένα περίεργο συναίσθημα...
"Κάτι δεν πάει καλά..."
Κοιτάζω αριστερά-δεξιά προσπαθώντας να συνέλθω από τον ύπνο.
-Άννα..; Ξύπνα...
-Άννα;
Κοιτάζω την κουβέρτα της και δεν είναι εκεί.
Η πόρτα της σοφίτας είναι ανοιχτή.

-ΆΝΝΑ;!


End of Part 1